“Die schat van een hond van d’r, dat brak meteen het ijs”. Henny Snijders (72) kijkt vertederd naar Benji het hondje van vrijwilligster Annika van der Bij (60). Annika en Benji komen om de week een middag op bezoek bij de terminaal zieke Henny, in de Ferdinand Bol. Annika is in het dagelijks leven docente Nederlands als tweede taal. In de Echo zag ze een advertentie van mantelzorgorganisatie Markant, waarna ze besloot zich aan te melden als vrijwilliger voor mensen in de laatste levensfase.
Plamuur
Zo op het oog zou je niet zeggen dat de vooruitzichten voor Henny niet best zijn. Ze ziet er stralend en goed verzorgd uit. Henny: “Ja, dat zeggen er wel meer. Zelfs de dokter vroeg mij: ‘bent u echt mevrouw Snijders’, hij kon het bijna niet geloven”. Henny schatert het uit. “Ja kijk, ook al woon ik in de Pijp, ik blijf een Jordanese, die verzorgen zich goed. Een beetje plamuur en verf doen wonderen”.
Kletsen
Annika komt sinds drie maanden bij Henny. Annika: “Ik heb speciaal voor dit vrijwilligerswerk gekozen omdat ik de laatste fase in iemands leven heel belangrijk vind. Henny heeft zich voorgenomen dat het een mooie laatste periode moet worden en daar wil ik haar graag in ondersteunen. Henny: “We hebben heel veel lol samen en kletsen wat af”. Annika: “Ik had van tevoren niet kunnen vermoeden dat we zoveel zouden lachen. Je denkt ik ga naar een terminaal zieke, maar ja, dan leer je Henny kennen”.
Sparen
Henny: “We kunnen echt over alles praten, ook over de dingen waar ik mee zit”.
Annika: “Ik denk dat het fijn is om dingen te kunnen vertellen aan iemand die niet in je familiekring zit”. Henny: “Dat klopt. Tegen familie zeg je veel maar niet alles. Je wil ze sparen”.
Blij
“In het begin was het voor ons allebei even aftasten” zegt Henny. “Van tevoren dacht ik nog, wat moet ik eigenlijk met zo’n vrijwilliger? Maar intussen weet ik het wel, ik ben zo blij met haar. Ik hou je, ik ruil je niet meer in”, knipoogt ze naar Annika en weer klinkt haar schaterlach.