Fanny Durocher is 33 jaar en sinds oktober 2020 vrijwilliger bij Markant. Fanny is ingezet bij een jongetje van 7 jaar oud in Amsterdam-Oost. Tijdens haar vrijwilligerswerk denkt ze terug aan haar eigen jeugd, toen ze via tekenen en knutselen leerde zich uit te drukken in ‘een andere taal’. Lees hier het verhaal van Fanny en wat zij beleeft tijdens haar vrijwilligerswerk in tijden van corona.
Simpele dingen
“Sinds een paar maanden begeleid ik een jongetje van zeven met een energieke leergierige persoonlijkheid en een leerachterstand. Dat heeft, naast andere factoren, met zijn motoriek te maken. Sommige handelingen die voor kinderen van zijn leeftijd makkelijk gaan, zijn voor hem toch een stuk lastiger. Toen ik hem ontmoette en in de middag als begeleider met hem een wandeling maakte, merkte ik gelijk dat de meest kleine dingen hem opvielen. En dat simpele mooie dingen op straat hem fascineerde. Hij plukte bijvoorbeeld een bloemetje van de grond en zei dat hij de paarse kleur ervan mooi vond. Ik moest terugdenken aan mijn eigen jeugd, waarin ik me ook zo snel verwonderd voelde door simpele dingen. Op jonge leeftijd ging er een wereld voor mij open toen ik die kinderlijke verwondering kon combineren met creativiteit. Van tekenen en knutselen werd ik altijd erg enthousiast en kon ik mij in een andere ‘taal’ uitdrukken.
Knutselen
Terwijl we samen terugliepen richting zijn huis vroeg ik aan hem: ‘Zou je het leuk vinden om een keertje samen te tekenen en knutselen?’ Er volgde een aarzelend ‘ja ok’ antwoord. Hij leek niet zeker te weten of hij het leuk zou vinden, maar desalniettemin leek het me een mooi idee om uit te proberen. Ik had tenslotte van een vriendin gehoord dat kunstlessen ontzettend effectief kunnen zijn voor kinderen om hun motoriek te verbeteren. Ook vertelde ze dat kunst op jonge leeftijd therapeutisch kan werken.
Magie
Een paar dagen later gingen we naar een introductiedag voor een kunstcursus gericht op jonge kinderen. Die dag maakten we met een groep kinderen papier en versierde dit papier vervolgens met gedroogde bloemetjes en aquarelverf. Het proces van papier maken fascineerde hem meteen, het leek voor hem haast een soort magie. Vervolgens kregen de kinderen van de juf de opdracht om het papier te versieren. Toen hij daarmee begon merkte ik gelijk dat hij inderdaad moeite had met zijn motoriek. Mijn eerste impuls was om hem even met het penseel in mijn hand te laten zien hoe hij deze het beste kon vasthouden en een voorbeeld te geven van een lijn die hij kon schilderen. Tot mijn verbazing pakte hij het penseel uit mijn hand en zei hij vol zelfvertrouwen: ‘nee, ik doe het’. Ik besefte me dat mijn aanpak in dit geval misschien niet de beste was. Dat was niet erg, want het was voor mij tenslotte ook een leerproces. Ik besloot het anders aan te pakken: alleen met een geruststellende stem probeerde ik hem een beetje te sturen, door hem simpelweg kleine tips te geven. Hij vroeg aan mij of we samen het penseel konden vasthouden. Ik voelde gelijk even een verbinding: hij vertrouwde mij. Hij is vaak druk en afgeleid, maar nu zag ik een jongetje wat uiterst geconcentreerd bezig was. Hij had duidelijk de smaak te pakken.
Op de goede weg
Toen hij klaar was liet hij vol trots zijn kunstwerkje aan de juf zien. Ze feliciteerde hem en ik zag dat het hem raakte. Ik vroeg aan hem of hij het leuk zou vinden om in de toekomst weer mee te doen aan de wekelijkse kunst lesjes. Zijn antwoord luidde: ‘Ja, kunnen we hier morgen weer naartoe?’ Ik was natuurlijk ontzettend blij met zijn reactie. Niet alleen als begeleider genoot ik hiervan, maar ik vond weer even het kind in mezelf terug. Zijn enthousiasme was aanstekelijk en ik wist gelijk dat we op de goede weg waren.”
Dit verhaal is vanwege privacy anoniem gemaakt.
Wil jij ook vrijwilliger worden?
Meld je aan via info@markant.org of bel 020-886 88 00.
Of kijk op onze website voor meer informatie.