Alfonsa Morrillo-Rodriques (68) is ongeneeslijk ziek. Achttien jaar geleden kreeg ze een hartaanval en een jaar later de diagnose kanker. Na talloze operaties en chemokuren is ze gestopt met de behandeling. Ondanks veel pijn en tegenslag – ze kan bijna niet lopen – blijft ze opgewekt en optimistisch. Haar familie, hondje Cindy en vrijwilligster Monique Ubachs van Markant spelen daarin een grote rol. Alfonsa ligt comfortabel in de kussens op een slaapbank in haar gezellige huis. Monique masseert haar benen. Dat doet haar zichtbaar goed. Ondertussen praat ze over haar leven en vertellen beiden wat dit contact voor henzelf betekent. We mogen tutoyeren.
Alfonsa: “ik kom uit Spanje. De liefde bracht mij 50 jaar geleden naar Nederland. Ik ben nog een poosje terug geweest maar toch weer teruggekomen. Hier voel ik me thuis en ben ik happy. Ik woon al lang alleen en heb een dochter, een zoon en een kleindochter van 17 jaar met wie ik een hechte band heb.”
Wat vind je belangrijk in het leven?
“Ik wil nog genieten van alles. Van de lieve mensen om mij heen, van grote en van kleine dingen. Mijn grootste wens is dat ik mijn kleindochter Beatrice nog een poos kan zien opgroeien en meemaak dat ze haar eindexamen doet en gaat studeren. Daar leef ik voor. Als je ziek bent moet je iets hebben waar je je aan kunt optrekken.”
Hoe heeft je ziekte je leven veranderd?
Alfonsa: “Je wereld wordt erg klein. Voor mijn ziekte was ik altijd heel actief. Sinds twee jaar kan ik niet veel meer. Ik probeer er toch maar wat van te maken want je kunt niet de hele dag klagen. Ik maak wandkleden en ik kook graag. Gelukkig heb ik een scootmobiel zodat ik naar buiten kan. Samen met mijn hond Cindy maak ik bijna dagelijks een tochtje naar het Westerpark. Daar kom ik tot rust en vind ik gezelligheid in buurtboerderij Ons Genoegen.”
Hoe kwam Monique in je leven?
Alfonsa: “De wijkverpleging stelde voor een vrijwilligster bij Markant aan te vragen. Voor gezelschap en aanspraak. Sinds november vorig jaar komt Monique tweemaal in de week bij me, meestal ’s avonds of in het weekend. Het klikte meteen. Monique is intelligent, gezellig en nooit chagrijnig. Ik kan haar vertrouwen, ze doet veel voor mij.”
Wat doen jullie zoal samen?
Alfonsa: “Met Monique kan ik fijn praten, lachen en roddelen. Ze brengt veel gezelligheid mee.” Monique: “We hebben altijd veel te bespreken. Ik masseer haar pijnlijke benen en rug en soms doen we een spelletje.”
Waarom ben je vrijwilliger geworden Monique?
“Na 25 jaar als docent Frans voor de klas te hebben gestaan, vond ik het genoeg en werd ik publieksmedewerker bij het Rijksmuseum. Leuk, maar ook wel een beetje oppervlakkig werk. Als tegenwicht wilde ik graag iets doen met diepgang. Ik koos voor vrijwilligerswerk bij Markant. Ik ondersteun alweer vijf jaar mensen in de laatste levensfase en doe dit met veel plezier.”
Wat vind je leuk aan vrijwilligerswerk?
Monique: “Vrijwilligerswerk is zo wederkerig. Het is zo’n leuke uitwisseling. Je geeft je tijd, je aandacht en krijgt er veel voor terug: mooie gesprekken, vriendschap, voldoening.”
Wat betekent dit contact voor jullie beiden?
Alfonsa: “Dat Monique bij me komt betekent veel voor me. Ik waardeer dat heel erg. We zijn echte vriendinnen geworden.” Monique lacht en zegt: “Alfonsa is een vast gegeven in mijn leven geworden. Ze is één van mijn prioriteiten. Ik geniet ervan om bij haar te komen.”
Tekst: Constance Sanders, Markant