Méron Gysbertha (21) is vierdejaars student fysiotherapie.  In zijn stageperiode bij Markant ondersteunde hij het gezin Quarles van Ufford in Nieuw-West. Een keer in de twee weken ging hij op bezoek bij de verstandelijk gehandicapte Clemens (8), één van de zoons uit het gezin.  Na zijn stage vroegen de ouders van Clemens of Méron wilde blijven. Méron: “Er was meteen een klik tussen mij en het gezin. Het gezin vond het jammer om iemand anders te zoeken. De oprechte dankbaarheid van de ouders heeft me geraakt; het hielp hen écht dat ik er was. Dus ik heb ja gezegd.”

Vertrouwen
In het begin lieten de ouders Méron de buurt zien, en wat voor spelletjes ze met Clemens doen. Al snel ging Méron alleen met Clemens op pad. “Meestal vinden ouders dat niet zo snel goed. De ouders van Clemens gaven mij dat vertrouwen”, vertelt Méron.

Spelen
“Ik ben zoveel mogelijk buiten met Clemens, zodat zijn ouders dingen in huis kunnen doen en aandacht aan hun andere twee zoons kunnen geven”, zegt Méron, “Met Clemens ga ik dan een stukje fietsen of wandelen of we gaan naar de speeltuin. Of bellen blazen, voetballen, puzzelen, kleuren of met zijn trein spelen, echt van alles.”

Plaatjes
Clemens heeft een chromosoomafwijking en kan nauwelijks praten behalve de woorden ‘nee’, ‘papa’, ‘mama’ en nog een paar andere woordjes en klanken. “Je kunt niet tegen Clemens zeggen ‘we gaan nu naar huis’. Dat is te abrupt voor hem. Je moet Clemens rustig en duidelijk uitleggen hoe de dag gaat lopen. Daarom werken zijn ouders vaak met plaatjes. Die leggen ze dan op een bepaalde volgorde zodat Clemens weet wat hem te wachten staat. Een voorbeeld hiervan is: eerst eten, dan spelen en daarna fietsen.”

Aandacht
“Clemens is een heel lief kind, maar zoals ieder kind, kan hij ook zijn stoute kanten hebben”, lacht Méron. “Vanwege zijn handicap heeft hij veel aandacht nodig. Voor zijn ouders is het best moeilijk om hun aandacht te verdelen over hun drie kinderen. Clemens was altijd jaloers als zijn kleine broertje mee kwam spelen maar tegenwoordig gaat dat al veel beter!”

Hardlopen
Méron haalt veel voldoening uit de dankbaarheid die hij krijgt van de ouders van Clemens. Zij kunnen drie uurtjes even hun eigen dingen doen. Bijvoorbeeld naar de stad om nieuwe schoenen te kopen voor een van de broers. Of de moeder gaat een uurtje hardlopen terwijl de vader op de andere twee zoons let. “Het is fijn om te zien dat ze blij met me zijn, dat het hen helpt. En dat Clemens het heel leuk vindt. Hij weet inmiddels heel goed wie ik ben. Als ik aanbel, komt hij meteen aanrennen”, aldus Méron.

Zon
“Afgelopen zaterdag was het mooi weer en waren we buiten aan het voetballen. Op zeker moment zei hij tegen me ‘kom’. Een van de woorden die hij ook kan zeggen. Ik liep met hem mee. Even verderop stond een bankje. Clemens gebaarde met zijn hand dat ik naast hem moest komen zitten. De zon scheen precies op het plekje waar ik van Clemens moest gaan zitten. Zó bijzonder en lief”, glimlacht Méron.